آیا آزادگان جهان صدای ناله کودکان گرسنه‌ی غزه را می‌شنوند؟
در روزگار ما، که فناوری و رفاه در بسیاری از نقاط جهان به اوج خود رسیده، هنوز در گوشه‌ای از زمین، صدای ناله مظلومانی به گوش می‌رسد که تنها گناهشان زیستن در سرزمینی محصور و جنگ‌زده است. امروز، نوار غزه با بحرانی بی‌سابقه روبه‌روست؛ بحرانی که نام آن نه «جنگ»، بلکه «گرسنگی» است. چنان گرسنگی که به مرگ تدریجی هزاران کودک معصوم انجامیده و جهانیان را در برابر آزمونی بزرگ از انسانیت قرار داده است.
طبق گزارش‌های رسمی سازمان‌های بین‌المللی، وضعیت انسانی در غزه به مرحله‌ای رسیده است که واژه «قحطی» دیگر توصیف دقیقی برای آن نیست. سوءتغذیه شدید، کاهش وزن مفرط، توقف رشد جسمی و ذهنی کودکان، و مرگ ناشی از نبود غذا و دارو به پدیده‌ای رایج بدل شده است. تنها در هفته‌های اخیر، ده‌ها کودک جان خود را از دست داده‌اند و سازمان ملل هشدار داده است که اگر اقدام فوری صورت نگیرد، آمار قربانیان ممکن است به هزاران نفر برسد.
مسدود بودن گذرگاه‌ها، تخریب گسترده زیرساخت‌ها، جلوگیری از ورود کمک‌های انسان‌دوستانه و نابودی کامل مزارع و منابع آبی باعث شده است که حتی ابتدایی‌ترین نیازهای غذایی برای کودکان و مظلومین بی دفاع غیرقابل‌دسترس شود. برخی از گزارش‌ها حاکی از آن است که مردم غزه ناچار شده‌اند از گیاهان خودرو، آب ناسالم و حتی زباله‌ها برای رفع گرسنگی استفاده کنند؛ و این تصویری دردناک از قرن بیست‌ویکم است.
اکنون این پرسش در برابر ماست: ما، به عنوان انسان، دانشگاهیان، فرهیختگان، و اعضای جامعه‌ای مسئول، در برابر این فاجعه چه وظیفه‌ای داریم؟ مسئولیت ما چیست؟
ما از آحاد کشورهای اسلامی و آزادمردان جهان می‌خواهیم که سکوت در برابر جنایت را کنار بگذارند و پایان‌دادن به محاصره و گشودن مسیرهای امدادی را مطالبه کنند. ملت‌ها زمانی بزرگ می‌شوند که در برابر مظلومان، بی‌تفاوت نباشند.
بر نهادهایی مانند صلیب سرخ، یونیسف، برنامه جهانی غذا «WFP»، پزشکان بدون مرز و دیگر سازمان‌های معتبر جهانی که رسالت فرا منطقه ای برعهده دارند لازمست کمک‌های آزادمردان جهان را به دست این نیازمندان برسانند.
کودکان غزه امروز گرسنه‌اند؛ نه فقط برای نان، که برای امید، برای صلح، برای آینده‌ای که در آن بمب و محاصره جای خود را به لبخند و آرامش بدهد. این نسل، چشم به راه انسان‌هایی است که به‌جای تماشای مرگ تدریجی‌شان، برخیزند و کاری کنند.
از جامعه دانشگاهی، اساتید، کارکنان، دانشجویان و همه دلسوزان دعوت می‌کنیم که با هر آنچه در توان دارند، صدای این مظلومیت باشند و اجازه ندهند که جهان، در برابر این ظلم تاریخی، همچنان خاموش بماند.
لذا همگی وظیفه داریم صدای مظلومان را به گوش دیگران برسانیم. باید با بهره‌گیری از رسانه‌ها، شبکه‌های اجتماعی، سخنرانی‌ها، وبینارها و مقالات علمی، چهره واقعی فاجعه انسانی در غزه را به جهانیان نشان دهیم. سکوت، در چنین شرایطی، به معنای هم‌دستی با ظلم است.
نظر شما :